Daar stonden we dan, klaar voor onze derde uitwedstrijd in het bolwerk van onze voormalige speler Jeroen. Met Laurens en onze topscorer Jasper die zich ziek meldden, vertrokken we gehavend naar Almere. Slechts twaalf dappere krijgers stonden op het wedstrijdformulier.
Nadat de (elektrische) auto's in de schaduw van het Yanmar Stadion van Almere City waren geparkeerd, werden we al door de tegenstander en scheidsrechter vriendelijk opgewacht en naar kleedkamer 12 gedirigeerd.
Ferry, onze wasvrouw, deelde keurig gewassen tenues uit terwijl de opstelling bekend werd gemaakt. Elf spelers kleedden zich om in de kleedkamer, terwijl onze nieuwste aanwinst Deniz nog nergens te bekennen was. Jan, geblesseerd aan z’n rug, moest noodgedwongen toch het doel in en het leek erop dat de familie Couwijzer de volle negentig minuten zou moeten spelen.
De warming-up begon op het hoofdveld en werd later voortgezet op het kunstgrasveld, dat gladder was dan een aal in een emmer snot. Helaas waren de intrapballen en waterflessen niet meegekomen naar Almere vanwege een kleine chaos veroorzaakt door storm Louis die onze training eerder had afgelast.
We belden Deniz om te vragen waar hij uithing. Zijn antwoord? "Zijn we niet vrij vandaag? Is de wedstrijd tegen Almere niet afgelast?" Blijkbaar had hij alle WhatsApp-berichtjes op vrijdag en zaterdag volledig gemist. Deniz zocht snel zijn spullen bij elkaar en haastte zich naar Almere om als twaalfde man ons team te versterken.
Net voordat de eerste helft ten einde liep, verscheen Deniz met de vlag in zijn hand. Hij had nauwelijks zijn positie ingenomen aan de zijlijn toen de scheidsrechter floot voor rust. Diezelfde scheidsrechter, met zijn handen in zijn zakken, capuchon over zijn hoofd en zonnebril op, was de man die ons bij aankomst had begroet. Een zonnebril was trouwens totaal overbodig gezien de bewolking van de middag.
Zonder een verkwikkend kopje thee werd de 2-0 tussenstand besproken. Het ging eigenlijk helemaal niet slecht, ondanks dat Sporting Almere veel in balbezit was. Een kleine blunder van onze keeper leidde tot het eerste tegendoelpunt, en het tweede leek verdacht veel op buitenspel. Maar ja, zonder grensrechter aan onze zijde konden we niet echt protesteren bij de scheidsrechter.
We besloten de tweede helft met dezelfde positieve instelling te beginnen, maar Sporting Almere verpletterde onze moed met vier doelpunten in tien minuten. Het spelbeeld werd er niet beter op, en tot overmaat van ramp viel René uit met een vermoedelijke spierscheuring.
De thuisploeg liep uit naar een 8-0 voorsprong en raakte meermaals het aluminium. Onze keeper maakte echter enkele fenomenale reddingen met zijn 'magnetische' vuisten, waardoor hij zichzelf goed herstelde van eerdere foutjes bij een aantal tegendoelpunten.
Sporting werd overmoedig en werd al eens gered door de scheidsrechter toen een prachtig schot van onze spits Harry werd afgekeurd. Maar Harry kreeg uiteindelijk toch zijn verdiende doelpunt. Na een mooie aanval over rechts legde Stan de bal af op Arjen, die een schuiver gaf richting het doel. Harry kreeg zijn voet tegen de bal en schoot beheerst binnen. Na twee jaar droog te hebben gestaan was daar eindelijk zijn bevrijdende doelpunt.
Plotseling lag de verdediging van Sporting helemaal open. Sander werd één op één met de keeper gezet, maar zijn stiftje ging net naast. De volgende kans was voor Harry, maar hij kon een perfecte voorzet van Robbert niet afmaken. En toen... belandde een wisselspeler van Sporting in een kolderiek moment.
De gemiste voorzet van Robbert rolde ruim voorbij de tweede paal, en tot ieders verbazing stapte de wisselspeler het veld in en raapte de bal met zijn handen op. De scheidsrechter had geen andere keuze dan een indirecte vrije trap toe te kennen. Ferry, nog steeds vol energie, schoot de bal richting Arjen, die met een prachtig schot met links de bal over de keeper in de verre hoek joeg. Maar daar bleef het niet bij.
De keeper wist een lage schuiver van David net te pareren, en bij de uitstekend genomen corner van dezelfde David zal Bert nog steeds badend in het zweet wakker worden van zijn gemiste kans, slechts vier meter van het doel.
Toen vond de scheidsrechter het wel genoeg, 8-2 werd de eindstand. De familie Couwijzer speelde sinds mensenheugenis beiden weer eens een volledige wedstrijd. Na het laatste fluitsignaal droop het zesde team van Loosdrecht af naar kleedkamer.
Helaas, douchen zat er niet in voor ons in onze eigen kleedkamer, aangezien de douches niet werkten. Zonder zijn gereedschap kon de loodgieter/elektricien Ferry het niet aan de praat krijgen. In zijn adamskostuum liep Ferry de gang op om hulp te halen, maar tevergeefs. De ingeschakelde hulp bleek vreemd genoeg niet in staat om met zijn blote handen een paar keer op de sensor te slaan om de douche werkend te krijgen. Tevens werd Ferry vriendelijk doch dringend verstaan gegeven om voortaan enigszins gekleed over de gang te gaan want dit waren ze niet gewend in Almere. Uiteindelijk werden we naar een andere kleedkamer verwezen, waar slechts twee van de vier douches werkten.
Maar dat mocht de pret niet drukken, want de derde helft verliep veel gezelliger en soepeler dan de eerste twee helften op het veld. Terwijl slechts zes spelers van Sporting zich in de kantine nestelden, waren wij met het dubbele aantal aanwezig. Daar werden de verrichtingen van de Omloop Het Volk (voor de oudgedienden onder ons) nauwlettend op kleine schermpjes gevolgd. De tegenstander haakte al snel af, waardoor wij als enigen overbleven in de zielloze kantine van Sporting Almere. De bittergarnituren en het bier werden genuttigd, en de kantinechef, die wel wat weg had van Donald Trump, deelde zelfs nog croissantjes uit. Lachend van de pret en strompelend van de blessures kwam deze zaterdag alsnog tot een goed einde, geheel in de stijl van de avonturen van Jan's carrière.
